معرفی کافور و خواص درمانی آن

نام علمی:

Cinnamomum camphora (L.)، نام فرانسه درخت Camphrier، نام فرانسه کافور Camphre، نام انگلیسی درخت Camphor tree و نام انگلیسی کافور Camphor می‌باشد. به فارسی و در کتب طب سنتی نیز کافور نامیده شده است.

تیره گیاه:

برگ بو Lauraceae

نوع گیاه:

درخت

مشخصات ظاهری:

درختی است با تنه‌ای استوانه‌ای و قائم، دارای تاجی بزرگ و به ارتفاع حدود 50 متر که قطر تنه‌ی درخت در مواردی به 2 متر نیز رسیده است. شاخه‌های درخت متعدد، برگ‌های آن سبز براق، متناوب، بیضوی، نوک تیز، کناره برگ‌ها موجدار، چرمی شکل و دارای بوی خاصی می‌باشند. گل‌های آن به صورت دسته‌های مرکب، میوه‌اش به صورت سته و ارغوانی رنگ مایل به سیاه و محتوای میوه دانه‌ای گوشتدار و سرشار از روغن است. کافور جسمی است سفید، شفاف، متبلور، دارای بوی تند و نافذ و طعم آن تیز و معطر است که از جوشاندن و تبخیر قطعات ریز شده ساقه، شاخه و ریشه‌ی درخت به دست می‌آید و چنانچه در مجاورت هوای آزاد قرار گیرد فرّار است.  

طبیعت کافور:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد و خشک می‌باشد.

رویش جغرافیایی:

در اغلب مناطق گرم کشورها خصوصاً در کشورهای شرق آسیا بخصوص در جنگل‌های هند، چین، ژاپن، جاوه و سوماترا انتشار دارد.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در درخت کافور:

مواد کامفور، لیمونن، پی سیمول، پی نن، ارتودن و سالون در آن تشخیص داده شده است.

بخش مورد استفاده:

کافور

نحوه مصرف:

طبق دستور پزشک. در ضمن کافور مصارف مختلف دیگری نیز دارد.

خواص درمانی:

ضدعفونی کننده و معرق، ضد کرم و مسکن دردهای روماتیسمی، تقویت کننده قلب و تنظیم کننده گردش خون، تنظیم کننده ضربان قلب و کاهنده فشار خون می‌باشد. در ضمن برای برونشیت، بیماری‌های دهان، نفس تنگی، تب و حمله‌های عصبی نیز مفید است. مردان و زنانی که از نظر جنسی پر حرارت بوده و خیلی دیر غریزه‌ی جنسی آنان اغناء می‌شود و بسیار حریص در مجامعت هستند مقدار یک نخود کافور استفاده نمایند تا به حالت طبیعی و عادی درآیند.
با توجه به این که برای درمان بیماری‌های ذکر شده گیاهان دارویی فراوانی وجود دارد بهتر است از کافور در درمان این قبیل بیماری‌ها استفاده نشود.

تذکر:

استشمام بیش از اندازه کافور موجب سفید شدن مو، پیری زودرس، قطع شدن نسل و بی اشتهایی می‌شود. استفاده بی مورد از آن باعث اختلال و فساد در معده شده و مصرف بیش از حد کافور سمّی و مرگ‌آور می‌باشد.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.